تأثیر محدودیت جریان خون بر سرعت متابولیسم و اکسیداسیون چربی هنگام و پس از فعالیت تناوبی شدید در دانشجویان پسر فعال

Abstract

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح متقاطع بود. نمونه آماری پژوهش حاضر 10 دانشجوی پسر فعال می‌باشد که به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در یک طرح تحقیق متقاطع در دو گروه فعالیت تناوبی سرعتی با و بدون محدودیت جریان خون قرار گرفتند. برنامه فعالیت تناوبی سرعتی مشتمل بر اجرای چهار آزمون وینگیت30 ثانیه¬ای(با بار کاری 75 گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن) بود که با فاصله استراحتی 5 دقیقه اجرا شد. برای محدودیت جریان خون، ابتدا در یک جلسه مجزا، فشار خون سیستولی و دیاستولی آزمودنی‌ها از طریق دستگاه فشارسنج دیجیتالی و محیط ران به وسیله متر نواری اندازه‌گیری شد. سپس با قرار دادن مقادیر به دست آمده در فرمول(انسداد شریانی خون رانی)، نقطه انسداد جریان خون تعیین شد. در شرایط محدودیت جریان خون فقط در هنگام اجرای آزمون¬ها، جریان خون دور ران به وسیله باند الاستیکی تا حد 40 درصد نقطه انسداد، محدود شد. 5 دقیقه قبل، در طول اجرا و 30 دقیقه پس از فعالیت مورد نظر، حجم اکسیژن مصرفی و دی‌اکسید کربن تولیدی آزمودنی‌ها به شیوه نفس به نفس بر حسب لیتر در دقیقه به وسیله دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی جمع‌آوری و مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری داده¬ها از آزمون تحلیل واریانس مکرر استفاده شد. یافته¬ها: بر اساس نتایج، تفاوت معنی¬داری بین دو گروه در متغیرهای مورد بررسی مشاهده نشد. هرچند، محدودیت جریان خون، اکسیژن مصرفی را به طور معنی¬داری هنگام (0001/0=p) و پس از فعالیت تناوبی شدید(045/0=p) افزایش داد، اما میزان مصرف چربی فقط در دوره پس از فعالیت تناوبی(002/0=p) افزایش یافت. نتیجه گیری: با توجه به بالاتر بودن اکسیژن مصرفی و هزینه انرژی در دوره پس از فعالیت در گروه محدودیت جریان خون، احتمالاً این روش مداخله در صورتی که در دوره طولانی¬تر استفاده شود، برای افرادی که به دنبال کاهش یا کنترل وزن هستند، راهگشا باشد.