اثربخشی مرحله سنجش و آموزش رویکرد طرحواره درمانی بر فعالیت طرحواره های ناسازگار اولیه

Abstract

طرح واره ها به عنوان نقشه انتزاعی شناختی در نظر گرفته می شوند که راهنمای تفسیر اطلاعات و حل مسأله اند و هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی مرحله سنجش و آموزش رویکرد طرح واره درمانی بر فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه دانش آموزان متأهل دوره متوسطه شهر قاین است. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و یک مرحله پیگیری است. نمونه شامل 30 دانش آموز متأهل است که به صورت در دسترس و داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه، با استفاده از پرسشنامه فرم کوتاه طرح واره یانگ در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ارزیابی شدند. گروه آزمایش مرحله سنجش و آموزش رویکرد طرح واره درمانی را طی 8 جلسه دریافت کرد. داده های به دست آمده با روش تحلیل کواریانس چند متغیره تحلیل شد. یافته های این پژوهش، نشان دهنده تفاوت معنادار بین دو گروه آزمایش و کنترل است. به بیان دیگر، آموزش موجب کاهش فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که می توان با اجرای مرحله سنجش و آموزش رویکرد طرح واره درمانی، فعالیت طرح واره های ناسازگار اولیه را کاهش داد.