تغییرات شاخص کلروفیل (SPAD)، محتوای نسبی آب، نشت الکترولیت و عملکرد دانه در سه ژنوتیپ گلرنگ بهاره تحت تاثیر قطع آبیاری

چکیده مقاله

به منظور بررسی اثر قطع آبیاری و ژنوتیپ بر غلظت کلروفیل، محتوای نسبی آب، نشت الکترولیت و عملکرد دانـه در گلرنـگ، آزمایـشی در بهـار و تابستان ،1387 به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی و در چهار تکرار در مزرعه دانشکده کشاورزی بیر جند اجرا شد. کرتهای اصلی شامل چهار سطح قطع آبیاری (آبیاری کامل، آبیاری تا مرحله دانهبندی، آبیاری تا مرحله گلدهی و آبیاری تا مرحله تکمهدهی) بوده و سه ژنوتیپ گلرنگ بهاره (محلی اصفهان، اصفهان28 و 111IL (در کرتهای فرعی قرار گرفتند. نتـایج حاصـل حـاکی از تأثیرپـذیری عـدد کلروفیـلمتـر، محتوای نسبی آب، ثبات غشاء سلولی و عملکرد دانه از قطع آبیاری بود، به طوری که با افزایش مدت زمان قطع آبیاری، افـزایش در نـشت الکترولیـت و کاهش در محتوای نسبی آب و عملکرد دانه در گیاهان مشاهده شد. بین نشت الکترولیت از سلولهای برگ گیاهان و عملکرد دانـه رابطـه منفـی وجـود داشت و گیاهانی که در طی فصل رشد زودتر با قطع آبیاری مواجه شدند، آسیب بیشتری به غشاءهای سلولی آنها وارد شد و همین امر بـر تـوان تولیـدی آنها تاثیر منفی داشت. تنشهای ملایم و شدید خشکی، به ترتیب افزایش و کاهش در شاخص کلروفیل (SPAD (را موجب شدند. ژنوتیپهـای محلـی اصفهان و اصفهان28 نیز به عنوان ژنوتیپهای مقاوم به خشکی معرفی شدند زیرا از نشت الکترولیت کمتر و محتوای نسبی آب بیشتری در شرایط تنش برخوردار بودند. اما به طور کلی ژنوتیپ محلی اصفهان به دلیل بومی بودن و خوپذیری بیشتر به شـرایط آب و هـوایی خراسـان جنـوبی دارای بیـشترین عملکرد دانه بود و لذا این ژنوتیپ جهت کاشت در منطقه پیشنهاد میشود.