تأمین پایدار غذا از بعد کمیت و کیفیت یکی از مهم ترین اولویت های جامعة جهانی به خصوص در طی چند دهة اخیر بوده است. در کنار فراهمی غذا، مسئله آگاهی از ارزش های تغذیه ای منابع غذایی و انتخاب الگو و رژیم غذایی سالم و پایدار نیز از اهمیت بالایی برخوردار است (سلطانی و همکاران، 1398؛ فائو، 2018). افزایش جمعیت و متوسط میزان درآمد، در کنار توسعة شهرنشینی همگی منجر به افزایش تقاضا برای غذا شده و رژیم غذاییِ بخش قابل توجهی از جامعة جهانی را به سمت مصرف فرآورده های دامی و غذاهای فرآوری-شده سوق داده است (فائو، 2018). با وجود اینکه در طی چند دهة اخیر پیشرفت های قابل توجهی در خصوص کاهش گرسنگی صورت گرفته، ولی هنوز هم 821 میلیون نفر از مردم جهان با گرسنگی مزمن روبرو هستند و بیش از دو میلیارد نفر از اشکال مختلف کمبود ریزمغذی ها رنج می برند (فائو، 2018). برای پاسخگویی به احتیاجات جهانی میزان تولیدات کشاورزی شامل غذا، علوفه و سوخت زیستی تا سال 2050 باید حدود 50 درصد در مقایسه با سال 2012 افزایش یابد تا احتیاجات غذایی جمعیت 73/9 میلیارد نفری آن زمان را تأمین نماید (فائو، 2017). در ایران نیز جمعیت کنونی به بیش از 80 میلیون نفر رسیده است و پیش بینی شده که در سال 2050 میلادی جمعیت کشور از مرز 100 میلیون نفر عبور خواهد کرد. بیش از 90 درصد از تولیدات گیاهی کشور از کشت آبی به دست می آید. این تولیدات عمدتاً با مصرف ناپایدار و غیرصحیح منابع آب حاصل می شود و برای اصلاح این رویه بایستی میزان مصرف آب در بخش کشاورزی (86 میلیارد مترمکعب در سال) بین 28 تا 50 درصد کاهش یابد. پدیدة تغییر اقلیم نیز می تواند این موضوع را تشدید کند و در کنار آن از مسایل دیگری مانند کاهش میزان مادة آلی خاک ها و نیز شور شدن و کاهش کیفیت زمین های کشاورزی کشور نیز که همگی بر تولید غذا اثرگذارند، نبایستی غفلت کرد (سلطانی و همکاران، 1398). اکولوژی یعنی علم مطالعة برهم کنش های موجودات و محیط پیرامون آن ها، در اغلب موارد به عنوان یکی از علوم مرتبط با سوء تغذیه در نظر گرفته نمی شود. با این وجود، روابط بین موجودات (در این مورد انسان) و کسب منابع (عناصر غذایی) اساساً یک موضوع اکولوژیکی است. بنابراین، برای حل بنیادین مشکل سوء تغذیه بایستی به علم اکولوژی به عنوان بخشی از راه حل نگاه نمود (دی کلرک و همکاران، 2011). در حقیقت، تغذیة انسان یکی از مهم ترین خدمات بوم نظام (اکوسیستم) است. اگرچه بسیاری از بوم شناسان بر رابطه بین تنوع زیستی و عملکرد بوم نظام متمرکز شده اند، اما توجه کمی به نقش بوم نظام ها در تأمین عناصر اساسی رژیم غذایی انسان، مبذول شده است. چگونه ترکیب محیط، جوامع و گونه ها و تغییراتی که انسان در این مجموعه ها ایجاد می کند، بر تغذیة انسان تأثیر می گذارد؟ چگونه می توان از دانش اکولوژی در مورد تعاملات گونه ها با محیط به عنوان ابزاری برای بهبود رفاه غذایی انسان استفاده کرد؟ با افزایش تعاملات بین بوم-شناسان، متخصصان علوم زراعی و متخصصان تغذیه چه نتایجی حاصل می شود؟. با افزایش تنوع گونه ای در بوم نظام های زراعی، ظرفیت این نظام ها برای تأمین متعادل نیازهای غذایی انسان افزایش پیدا می کند. در این میان، تولید محصول کافی و سالم در کنار حفظ سلامت محیط نیز حائز اهمیت است. وابستگی بین تغذیه، بهره وری کشاورزی و انسان و نیز پایداری محیطی تحت عنوان\\\\\\\\\\\\\\\\