رئالیسم جادویی در رمان خوف شیوا ارسطویی

Abstract

رئالیسم جادویی به عنوان سبک و شیوه¬ای نوین در داستان¬نویسی در نیمه¬ی قرن بیستم، زمانی که سخن از مرگ رمان بود، پدید آمد. رئالیسم جادویی در سطح معنایی دارای مؤلفه‌هایی همچون تخیل تقلیل ناپذیر، دوگانگی(تقابل)، رمز و نمادپردازی، عقاید و باورهای شگفت، رؤیا و افسانه و قصه پریان، وقایع دهشت انگیز و غیرقابل توجیه، غافلگیری و شوک ناگهانی هستند. در سطح فرم و ساختار فنی داستان نیز مؤلفه‌هایی مانند توصیفات سوررئالیستی و اکسپرسیونیستی، شخصیت پردازی، توصیف جزئیات و ساختار روایت و زاویه دید قرار دارد. این شیوه در ادبیات داستانی ایران نیز نمود پیدا کرده است. در ادبیات روایی کلاسیک فارسی، رگه‌های نخستین این سبک داستان نویسی را می توان در متونی همچون تذکره‌های عرفانی، هفت پیکر و شاهنامه به دلیل پیوندشان به اسطوره ها، افسانه ها و باورهای خرافی و شامل بودنشان بر داستان¬های شگفت انگیز و خارق عادت پیدا کرد. در این مقاله، به بررسی رئالیسم جادویی در رمان «خوف» اثر شیوا ارسطویی می¬پردازیم. با بررسی این اثر داستانی مشخص شد، بسیاری از مؤلفه‌های رئالیسم جادویی را دارا می باشد.