مقایسه راهبردهای خودتنظیمی عاطفی در التزام به نماز دانشجویان دانشگاه بیرجند

Abstract

نماز، ی برنامه سرلوحه های تربیتی و پرورشی دین اسبم و عامل تنظیم همهی ابعاد انسلاان ازجمللاه احساسات و عواطف اوست. ازجمله روشهای مورد استفادهی افراد برای تنظیم عواطف، وان بلاه تلا ملای راهبردهای خودتنظیمی عاطفی در ابعاد مختلف شلاناختی، رفتلااری، تغییلار موقعیلات، تغییلار عاطفلاه، کاهش عواطف منفی و افزایش عواطف، مثبت اشاره نمود، لذا انتظار میرود با توجه به نقلاش و اثلارات نماز، افرادی که دارای التزام عملی به نماز هستند از راهبردهای مذکور بهنحو مؤثرتری استفاده نمایند. هدف این پژوهش، بررسی تفاوت میزان استفاده از این راهبردها، در دو گلاروه از دانشلاجویان دانشلاگاه بیرجند برحسب التزام و عدم التزام عملی آنان به نماز، است. روش پژوهش حاضلار، ای و مقایسلاه عللای ابزار مورد استفاده، مقیاس راهبردهای خودتنظیمی عاطفی مارس به انضمام دو سؤال در رابطه با نملااز است. همچنین در تحلیل دادهها، افزار از نرم spssو روش آملااری Manovaاسلاتفاده شلاد. درنهایلات یافتههای پژوهش، نشان میدهد بین دو گروه مذکور در رابطه با استفاده از دو راهبرد شناختی و تغییر عاطفه، تفاوت معنادار آماری وجود دارد. به عبارتی گروه ملتزم به نماز، نسبت به گروه غیلار ملتلازم بلاه نماز، به میزان بیشتری از راهبردهای مذکور، جهت تنظیم عواطف خود، استفاده میکنند