تاثیر تمرینات استقامتی تداومی و تناوبی بر عامل نوروتروفیک مشتق از سلولهای گلیال و عامل هستهای کاپاB دربخش حسی نخاع موشهای مبتلا به نوروپاتی دیابتی

چکیده مقاله

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین ‌استقامتی هم حجم بر سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از سلول‌های گلیال (GDNF)، عامل هسته­ای کاپاB (NF-KB) و درد در بخش حسی نخاع موش‌های صحرایی دیابتی مبتلابه نوروپاتی بود. نمونة پژوهش 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار 10 ‌هفته‌ای با دامنة وزنی 260-230 گرم بود. تعداد 10 سر موش در گروه کنترل سالم قرار گرفتند و 30 سر نیز با تزریق درون‌صفاقی استرپتوزوتوسین (45 میلی‌گرم/ کیلوگرم محلول در بافر سیترات، 5/4 pH:) دیابتی شدند. پس از ایجاد نوروپاتی دیابتی، موش‌ها به­طور تصادفی در سه گروه تمرین یک‌نوبتی، تمرین دونوبتی و کنترل دیابتی قرار گرفتند. هر دو پروتکل تمرینی شامل شش هفته تمرین هوازی بود که با شدت 70-60 درصد حداکثر‌ اکسیژن‌مصرفی روی نوار گردان انجام شد. 48 ساعت پس‌ از آخرین جلسة تمرینی، از بخش حسی نخاع نمونه‌برداری شد. تجزیه‌وتحلیل داده­ها با استفاده از آزمـون‌های تحلیل واریـانس یک‌راهـه، تعقیبی شفـه، کروسـکال- والیس و من- ویتنی انجام شد (P < 0.05). براساس نتایج، میانگین سطح GDNF نواحی حسی نخاع گروه تمرین یک‌نوبتی (P = 0.146) و دونوبتی (P = 0.131) اختلافی با گروه کنترل نوروپاتی نداشت. همچنین، بین میانگین سطح GDNF گروه تمرین یک‌نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنا­دار مشاهده نشد (P = 0.990). میانگین سطح NF-KB در گروه تمرین یک‌نوبتی (P = 0.022) و تمرین دونوبتی (P = 0.039) پایین‌تر از گروه کنترل نوروپاتی بود؛ ولی بین میانگین سطح NF-KB گروه­های تمرین یک‌نوبتی و دونوبتی تفاوت معناداری وجود نداشت (P = 0.994). نتایج آزمون‌های رفتاری درد نشان داد که شش هفته تمرین یک‌نوبتی و دونوبتی به کاهش معنادار درد نوروپاتی منجـر شد (P = 0.001)؛ در‌حالی‌که بین گروه‌های تمرین یک‌نوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنادار نبود (P = 0.990). به­نظر می‌رسد که تمرین‌های استقامتی یک‌نوبتی و دو نوبتی بر سطوح NF-KB و درد تأثیر مثبت دارند و باعث کاهش عوارض نوروپاتی دیابتی می‌شوند؛ درحالی‌که بر سطح GDNF تأثیر ندارند.