تبیین نقش خودکارآمدی در رابطه بین فرسودگی شغلی و توانمندسازی روانشناختی

Abstract

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر خودکارآمدی و توانمندسازی روانشناختی معلمان زن در مقطع ابتدایی بر روی فرسودگی شغلی آنان بوده است. خودکارآمدی معلمان، نقش اساسی در تربیت و آموزش دانش آموزان دارد. هدف اصلی از توانمندسازی این است که مدیران مغزهای کارکنان را همانند بازوانشان به کار بیندازند. یک شغل رضایتبخش میتواند به منبع نارضایتی تبدیل شود و فرسودگی شغلی را به دنبال داشته باشد. روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی و بهطور مشخص مبتنی بر معادالت ساختاری بوده است؛ بدین منظور نمونهای به حجم 325 آزمودنی از بین معلمان زن مدارس ابتدایی منطقه تبادکان شهر مشهد در سال تحصیلی 96-1395 که تعداد 2100 نفر گزارش شده است، با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شد. جهت جمعآوری اطالعات از پرسشنامه استفاده گردید که به روش انفرادی توسط آزمودنیها تکمیل و پایایی و روایی پرسشنامهها بررسی شد. بهمنظور برازش مدل مفهومی و نیز آزمون فرضیات از نرمافزار لیزرل استفاده گردید. نتایج نشان داد بین توانمندسازی روانشناختی و خودکارآمدی، رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ همچنین بین توانمندسازی روانشناختی و فرسودگی شغلی رابطه منفی و معنادار و بین خودکارآمدی و فرسودگی شغلی نیز رابطه منفی و معناداری وجود دارد. ازاینرو پیشنهاد میشود سازمانهای آموزشوپرورش با روشهای مختلف ایجاد و تقویت توانمندسازی روانشناختی و باالبردن سطح خودکارآمدی نیروی انسانی خود بکوشند تا بتوانند فرسودگی را در بین نیروی انسانی کاهش دهند