مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی با شدت بالا بر مقادیر بافتی آیریزین و حساسیت به انسولین در موش‌های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک

چکیده مقاله

مقدمه: ورزش ممکن است فرآیندهای مهم بیوشیمیایی را فعال کند و باعث تغییر فنوتیپ بافت چربی شود. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی با شدت بالا بر مقادیر بافتی آیریزین و حساسیت به انسولین در موش‌های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک بود. روش کار: 48 سر موش صحرایی نر ویستار شش هفته‌ای و وزن 180-150 گرم انتخاب و پس از القای سندرم متابولیک، به‌طور تصادفی به چهار گروه هشت‌تایی کنترل استاندارد، کنترل سندرم متابولیک، شنای تداومی متوسط + سندرم متابولیک (CT + MetS) و گروه شنای تناوبی با شدت بالا + سندرم متابولیک (HIIT + MetS) تقسیم شدند. تمرین شنا به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته معادل 65 و تقریباً 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب برای CT و HIIT اجرا گردید. اندازه‌گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) به روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یک‌طرفه در سطح معنی‌داری 05/0p< انجام شد. نتایج: شنای CT و HIIT پس از القای سندرم متابولیک، باعث افزایش سطح آیریزین در بافت کبد و چربی احشایی موش‌ها گردید (به ترتیب با 002/0=p و 0001/0=p) و این تغییرات پس از HIIT بیشتر بود. مقادیر گلوکز در گروه شنای CT و HIIT به‌طور معنی‌دار از گروه کنترل استاندارد و سندرم متابولیک پایین‌تر بود (0001/0=p). از طرف دیگر، حساسیت به انسولین (67/0=p) بین گروه‌های تمرین با گروه کنترل سندرم متابولیک، تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، این احتمال وجود دارد که شنای CT و HIIT بتواند اثرات درمانی محافظتی بر روی سندرم متابولیک از طریق افزایش آیریزین و کاهش مقادیر گلوکز خون داشته باشد.