منظور از «تدریسِ اثربخش» بیان شاخصه‌‌ها و معیارهای آن‌است‌که در راستای تبیین آن این پرسش مطرح است که معیارها و شاخصه‌های یادگیری و آموزش مؤثر چیست؟ در این موضوع صاحب‌نظران تربیتی یادگیری معیارهای گوناگون را ارائه نموده‌‌اند، اما «اثربخشی تدریس» به‌عنوان مفهومی مستمر و مداوم نیز نیازمند تأمل است که باید عوامل و کارکردهایی را مطمح نظر قرار داد که استمرار و به‌‌پویی، خصلت همیشگی و پایدار آن باشد. اثربخشی تدریس، مستلزم کنش‌‌های پویا است. توسعه و تعمیق «انگیزه» در فرآیند یاددهی‌-‌یاگیری یکی از آنها است، همچنین در فرآیند خطیر تربیت و یادگیری، «پرسش‌‌-محوری» و همچنین دوام و تداوم آموخته‌‌ها «یادگیری مداوم» است. آیا آموخته‌‌های دانش‌‌آموزان منحصر به مدرسه و کلاس درس است یا آنان شوق و انگیزه یادگیری در خارج از مدرسه (یادگیری مداوم) را دارند؟ و درنهایت ثمره تربیت و مقصد و «آرمان تربیت» کدام است؟ تربیت، چگونه انسانی را باید بپروراند؟ این‌همه کوشش‌‌ها و هزینه‌‌های معنوی و مادی که صرف آموزش‌وپرورش می‌‌شود به چه نتایجی باید منجر گردد؟ آیا انتظارات جامعه از دستگاه پرهزینه و درعین‌حال تأثیرگذار نظام تربیتی برآورده می‌‌شود؟ مطلوب و بایسته نظام آموزشی چه باید باشد؟ پرسش اول آن‌است‌که تدریسِ اثربخش چیست و چه ماهیت، شاخص‌‌ها و معیارهایی دارد؟ بررسی چنین پرسش‌‌هایی از مباحث فصل اول کتاب است، در راستای تبیین اثربخشی تدریس که دلالت بر استمرار و پویایی دارد، یعنی منوط به آن است که تربیت و یادگیری باید بتواند درفراگیران انگیزه ایجاد کند (فصل دوم)، پرسش‌‌محور باشد (فصل سوم)، موجب تقویت یادگیری مداوم گردد (فصل چهارم) و درنهایت موجب رشد و تعالی یادگیرندگان به‌عنوان هدف اصلی تربیت شود، یعنی آنچه مراد، آرمان و غایات تربیت است که تربیت انسانی فرهیخته و فراتر از آن انسانی ربوبی است (فصل پنجم). این پرسش بنیادی قابل‌طرح است: در تربیت چگونه انسانی باید پرورده شود؟ مقصد و مقصود نهایی تربیت چیست؟درنتیجه اگر تربیت باید به اهداف متعالی خود نائل آید، می‌‌توان از منظر اثربخشی بااهمیت دانست. با رویکرد و نگاه معطوف به فرهیختگی، باید تصریح نمود که تربیت باید انسان کامل بیافریند، باید همه قوای خلاق انسان را بپروراند و دریچه ذهن و ضمیر وی را به مناظر خوشایند و آموزنده جهان بگشاید. هدف آن‌است‌که با توجه به ابعاد جسمانی، عقلانی، اجتماعی، عاطفی انسان و به‌‌ویژه اخلاقی، بتوانیم برخود همان‌گونه مسلط باشیم که بر دنیای خارج هستیم، برای پیوند عقلی و جسمی خود بهترین راه را برگزینیم و بدانیم که چگونه باید، ادب را با فرهنگ و حکمت را با علم بیامیزیم. براین اساس، حسن ختام و پایانی فصل کتاب و در مدل ارائه‌شده فراتر از «خود-آگاهی»، «بافرهنگ‌شدن»، «رهاشدن» و «خود-شکوفایی» و در متعالی‌‌ترین جلوه‌‌اش، درجه و مقام ارزشمند «ربوبیّت» در تربیت است، درجه‌‌ای که آرمان و ثمره حقیقی کوشش‌‌ نظام‌‌های تربیتی است. انتظار نهایی از فرآیند پیچیده تربیت «فرهیختگی» و از آن فراتر مقام «ربوبیّت» به‌عنوان آرمان تربیت است. اگر «آموزش» و «تدریس»، ابزاری در خدمت «یادگیری» و یادگیری معطوف و ابزاری در خدمت «تربیت» است درنتیجه آرمان تربیت، بس والا و ارجمند است و آن رشد همه‌جانبه انسانی، بالندگی، فرهیختگی و تعالی اخلاقی است.